Η ψυχοθεραπεία ως ένα συμβολικό και συντροφικό ταξίδι αυτογνωσίας
Αρκετές φορές τυχαίνει να με ρωτούν οι άνθρωποι, «Τι είναι η ψυχοθεραπεία;». Αναλογιζόμενη τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας, συχνά τη φαντάζομαι ως ένα καβαφικό ταξίδι όπου το νησί της Ιθάκης είναι ο προορισμός, αλλά η διαδρομή ως εκεί είναι αβέβαιη, δύσβατη, έχει κακουχίες, απαιτεί γενναιότητα, πλην όμως ενέχει και πολλές αναλαμπές ευτυχίας από τις οποίες αντλείται κουράγιο για να συνεχιστεί η πορεία του ταξιδιού.
Είναι σαν να κλείνει εισιτήρια ο θεραπευόμενος σε ένα καράβι για να ταξιδέψουμε μαζί, χωρίς όμως να ξέρει κανείς από τους δύο τι δυσκολίες ακριβώς θα βρεθούν στο δρόμο και χωρίς να υπάρχουν εγγυήσεις ότι θα είναι μια ανέφελη πορεία, εκτός από μία που, ως θεραπεύτρια, μπορώ να δώσω: Ότι θα είμαι εκεί «με-και-για αυτόν» ως συνοδοιπόρος για να διευκολύνω το ταξίδι.
Μπορεί με το που θα φτάσει στο λιμάνι να έχει απεργία και να χρειαστεί να περιμένουμε, ίσως να συναντήσουμε κακοκαιρία και να υπάρξουν αναταράξεις ή μπορεί να χρειαστεί να κοιμηθούμε στο κατάστρωμα. Όμως, ταυτόχρονα, μπορεί να δοθεί στον θεραπευόμενο και η ευκαιρία να γνωρίσει μια παρέα που κάθεται δίπλα ή να δει τον ήλιο που ανατέλλει από τη γέφυρα του καραβιού ή ακόμη και να ανακαλύψει άλλους ενδιαφέροντες προορισμούς στα ενδιάμεσα λιμάνια που θα κάνει στάση το καράβι. Μόνο αν το τολμήσει ο ίδιος, θα έχει τη δυνατότητα να μάθει πώς ήταν η πορεία για τον ίδιο και πώς εμπειριώθηκε το ταξίδι.
Ως θεραπεύτρια, δεν ξέρω τι του επιφυλάσσει αυτή η διαδρομή, ούτε το πότε ή το πού ακριβώς θα τον οδηγήσει αυτό το ταξίδι αυτογνωσίας. Όμως, από πλευράς μου δεσμεύομαι, ως συνταξιδιώτης του, ότι θα είμαι εκεί με-και-για αυτόν, προσπαθώντας να σταθώ με παρρησία και να αντέξω την αβεβαιότητα της πορείας της ίδιας της ζωής μας, έτσι ώστε το ψυχοθεραπευτικό ταξίδι αναζήτησης του εαυτού να αποτελεί για τον θεραπευόμενο έναν μονοπάτι ασφαλές παρά τις αντιξοότητες της διαδρομής.